روایتی از ظلم حاکمان کمونیست چین بر مسلمانان اویغور

اطلاعات کلیِ چین

چین، سومین کشور پهناور جهان و با جمعیت حدود یک و نیم میلیارد نفر(آمار سال ۲۰۲۰) پرجمعیت‌ترین کشور جهان است که با ۱۴ کشور از جمله روسیه و هند مرز دارد. حکومت آن تک حزبی و تحت کنترل حزب کمونیست است.

آمار و ارقام متفاوت است اما حدود پنجاه درصد مردم چین بی دین، حدود بیست درصد بودایی، حدود پنج درصد مسیحی و حدود بیست درصد دارای ادیان سنتی چینی هستند.

اسلام در چین

برآورد می شود نزدیک به یکصد میلیون مسلمان در چین وجود داشته باشد. پیشینه ی اسلام در چین به قرن اول هجری و سال های اولیه بعد از وفات حضرت محمد(ص) بر می گردد که روایت های متفاوتی از آن موجود است.

بیشتر مسلمانان چین در شرق این کشور و در استان سین کیانگ زندگی می‌کنند، به طوری که اکثریت ساکنان این منطقه را مسلمانان تشکیل می‌دهند.
همچنین آن ها در استان های گانسو، نینگشیا و چینگهای زندگی می‌کنند. اویغورها و مردم هوئی دو قوم عمده مسلمان در چین هستند. اویغور ها از تبار ترک هستند و هوئی ها قوم مسلمان ایرانی‌تبار هستند که در گذشته برای ترویج دین اسلام به چین رفتند و در آن جا ماندگار شدند.

رفتار حکومت چین با مساله ی دین

برخورد حکومت چین با ادیان منحصر به مسلمانان نیست. کنترل شدید مسائل مذهبی برای حکومت کمونیست چین که رسما ملحد است از ضروریات است.

این حزب اعضای خود را از داشتن اعتقادات مذهبی منع کرده است و خواستار اخراج اعضای حزب که به سازمان های مذهبی تعلق دارند، شده است.

مقامات چینی می‌گوید که عضویت در حزب و اعتقادات مذهبی، با یکدیگر ناسازگار هستند و آنها خانواده‌های حزب کمونیسم را آشکار از شرکت در مراسمات مذهبی، منع می‌کنند.

تقابل حکومت چین و مسلمانان

در مساله ی رفتار حاکمان چین با مسلمانان عامل دین به تنهایی موثر نیست بلکه قومیت مسلمانان چین که که با قومیت اصلی چین یعنی قوم “هان” یکی نیستند هم در این برخورد ناملایم تاثیر زیادی داشته است.
صحبت از تمام ظلم هایی که بر مسلمانان چین شده است در این نوشتار ممکن نیست و حق مطلب ادا نمی شود اما در ادامه میخواهیم به طور گذرا به گوشه هایی از آن ها بپردازیم.

اعدام به بهانه‌ ی تروریست خواندن مسلمانان امری عادی و هر روزه برای حاکمان چین است. دولت آن ها که هیچ شفافیتی در اعلام تعداد اعدامی ها ندارد به راحتی آمار ها را انکار می کند.

همچنین چین حداقل یک میلیون(و شاید تا سه میلیون) نفر اویغور را در ارودگاه‌های اجباری زندانی کرده و می‌گوید قصد بازآموزی آنها را دارد تا جلوی افراطی‌گری مذهبی و تروریسم را بگیرد. بهانه ای که خودشان هم می دانند واقعی نیست. مسلمانان در آن جا مجبور می شوند عقاید دینی خود را انکار کنند، به زنان مسلمان به طور گسترده تجاوز می شود، آن ها را شکنجه می دهند و غذای کافی هم وجود ندارد.

قربانیان در این اردوگاه ها مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرند به آن‌ها برق وصل می‌شود و مجبور می‌شوند تا بر روی کثافات و فضولات خود بنشینند. حتی گاهی این شکنجه‌ها منجر به از هوش رفتن قربانی می‌ شود.

این ها گوشه ای از مواردی است که در اردوگاه های اجباری، یا به عبارت بهتر زندان های مسلمانان چین اتفاق می افتد و گزارش هایی از این نوع، همچون مورد اخیر درباره ی تجاوز سیستماتیک به زنان در اردوگاه‌های نگهداری مسلمانان اویغور در چین، در زمان های مختلف از گذشته تا کنون وجود دارد و بارها منتشر شده است.

در خارج از اردوگاه ها هم وضع بهتر از این نیست. دختران مسلمان به طور مرتب به ایستگاه‌های پلیس فراخوانده می‌شوند تا مورد تجاوز قرار بگیرند تا از این طریق به آن‌ها یادآوری شود که کنترل زندگی‌شان در دست پلیس و دولت است.

همچنین مسلمانان چینی به اجبار با عمل جراحی بدون اجازه عقیم می شوند تا از گسترش نسل آن ها جلوگیری شود، موضوعی که مصداق پاکسازی نسلی است.

از ۹۳۸ مدرسه زبان عربی که در سال ۱۹۸۹ مشغول به کار بودند آخرین مدرسه در ۱۹۹۶ توسط دولت چین تعطیل شد. در سال ۲۰۰۵ نیز ۳۷ دانش‌آموز به جرم آموختن اسلام در کلاس‌های آموزشی اسلام دستگیر شدند و دانشجویان به جرم اَعمال دینی از دانشگاه‌ها اخراج شدند. کارمندانی که نماز می‌خوانند از سر کار اخراج شده، امامان جمعه ۲۳۰۰۰ مسجد این ناحیه مجبورند نام و شمار نمازگزاران مساجد خود را به مقامات دولتی گزارش بدهند. گزارش‌ها حتی حاکی است که مسلمانان اویغور تحت فشارند تا نوشیدنی الکلی بنوشند و در روزهای ماه رمضان غذا صرف کنند. سازمان های بین المللی معتقد اند که صدها اویغور از ۱۹۸۵ تاکنون به اتهام «استقلال طلبی» اعدام شده‌اند.

تا کنون چندین گروه، نهاد و سازمان حقوق بشری و مدنی، ظلم های دولت چین را نسل‌کشی مسلمانان و جنایت علیه بشریت نامیده اند و نسبت به ادامه ی آن هشدار داده اند.

نویسنده:عبدالله احسانی